Proces kanonizacyjny
Kanonizacja (ogłoszenie świętym) w kościele katolickim oznacza oficjalne uznanie kogoś za świętego. W obecnie obowiązującym prawie kanonicznym, kanonizacja jest ostatecznym działaniem papieża, dzięki któremu sługa Boży, który już wcześniej został ogłoszony błogosławionym, teraz zostaje wpisany w poczet świętych. W czasie procesu beatyfikacyjnego sługa Boży zostaje ogłoszony błogosławionym. W historii Kościoła sposób kanonizacji zmieniał się i rozwijał. Dziś proces kanonizacyjny jest procesem prawnym prowadzonym według ustalonych norm[i], przy czym procedura ta trwa zazwyczaj kilka lat.
Każdy proces kanonizacyjny jest obecnie podzielony na dwie części. Pierwsza przebiega w diecezji, w której osoba uważana za świętą zmarła, a druga część w Rzymie w Kongregacj Spraw Kanonizacyjnych (Congregazione delle Cause dei Santi). Proces kanoniczny można rozpocząć, gdy brana pod uwagę osoba wiodła nader przykładne życie tzn. żyła święcie lub zginęła śmiercią męczeńską. Proces kanonizacyjny nie może być rozpoczęty wcześniej niż pięć lat po śmierci danej osoby i jeśli nic nie stoi na przeszkodzie nie później niż w 30 lat po śmierci. Inicjatorem procesu jest wnioskodawca, którym może być zarówno osoba fizyczna jak i prawna. Wszczyna on dochodzenie dotyczące cnót heroicznych lub męczeństwa osoby zmarłej. Wnioskodawca jest reprezentowany przez specjalistę zwanego postulatorem sprawy. Postulator musi zgromadzić potrzebną dokumentacją i przekazać ją biskupowi miejsca, który podejmuje decyzję o danej sprawie. Następnie biskup diecezji w czasie konferencji episkopatu pyta się o opinię biskupów i jeśli nie znajdą się żadne przeszkody, może rozpocząć proces. Do pracy wkraczają: obrońcy sprawiedliwości, notariusze, powołani zostają specjaliści, którzy pracują jako archiwiści, historycy, lekarze i cenzorzy.
Po zakończeniu wstępnego dochodzenia, biskup diecezji przesyła do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych prośbę o „nihil obstat”, będącego deklaracją, że ze strony Stolicy Świętej nie ma żadnych przeszkód, aby został rozpoczęty proces kanonizacyjny. Od tego momentu osoba, której proces jest w toku, zostaje nazywana sługą Bożym. Następnie zostają przeprowadzone przesłuchania świadków, którzy znali sługę Bożego lub mogą poświadczyć w jaki sposób ludzie współcześni jemu oceniali jego chrześcijańskie cnoty oraz jego działalność. Badanie życia i działalności sługi Bożego jest niezbędne albowiem dochodzenie to potwierdza, czy osiągnął cnoty w stopniu heroicznym. W przypadku męczenników badana jest rzeczywistość nagłej śmierci, pobudki prześladowcy, który kierował się nienawiścią do wiary chrześcijańskiej, czy też niechęcią względem prawu moralnemu. Męczeństwo jest uważane za przejaw cnót heroicznych i z tego powodu do beatyfikacji nie jest konieczny cud, który jest niezbędny dopiero do kanonizacji.
Po zakończeniu procesu na poziomie diecejalnym wszystkie dokumenty zostają przetłumaczone na jeden z języków, którego używa się w papieskiej kurii, a następnie przesyła do Rzymu. Kopia autentyczna (transumptum)[ii] wraz z załączoną deklaracją biskupa zostaje przesłana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, gdzie będzie kontynuowany proces kanonizacyjny. Zapieczętowany orginał akt pozostawia się w kurii biskupiej.
[i] Konstytucja Apostolska
Divinus perfectionis Magister wydana przez papieża Jana Pawła II w Rzymie 25 stycznia 1983; Normy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych:
Normae servandae in inquisitionibus ab Episcopis faciendis in Causis Sanctorum ze 7 lutego 1983. Normy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Sanctorum mater z 17 maja 2007.
[ii] Dokument powinien być przesłany w dwóch egzemplarzach do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Przypis tłumacza.
